Osoby mające bezpośredni kontakt z nawozami mineralnymi narażone są na szkodliwe działanie ich pylistych form, zwłaszcza wapniowych i superfosfatów. W dużych stężeniach nawet pyły nietoksyczne mogą działać drażniąco na drogi oddechowe, oczy i skórę człowieka. Najbardziej niebezpieczny jest nawóz wapniowo-tlenkowy, który w środowisku wilgotnym wywołuje oparzenia. Pod wpływem związków wapnia na skórze i błonach śluzowych powstają drobne nadżerki, a następnie piekące rany, nacieki i bardzo trudno gojące się owrzodzenia. Wdychanie pyłu nawozów wapniowych powoduje podrażnienie dróg oddechowych i prowadzić może do nieżytu oskrzeli. Na działanie tych nawozów bardzo wrażliwe są oczy — w sytuacjach ekstremalnych może dojść do trwałego uszkodzenia wzroku.

Wyeliminowanie zapylenia w produkcji rolniczej jest trudne, dlatego należy w różny sposób dążyć do jego ograniczenia. W tym celu zaleca się, aby zabiegi uprawowe wykonywać przy możliwie optymalnej wilgotności gleby. Nawozy pyliste przewożone luzem powinno się chronić przed rozsypywaniem oraz wysiewać podczas bezwietrznej pogody, najlepiej wieczorem. Powierzchnię gleby należy ochraniać roślinami okrywowymi, pozostającymi na polu możliwie najdłużej. Podczas wykonywania prac w warunkach zapylenia konieczne jest używanie odzieży ochronnej, a także masek zabezpieczających oczy i drogi oddechowe.

Kodeks dobrych praktyk rolniczych zdecydowanie określa, że "zabronione jest wypalanie roślinności na łąkach i pastwiskach, nieużytkach oraz rowach i pasach przydrożnych, jak również wypalanie ścierni i słomy oraz łętów ziemniaczanych". Spalanie masy organicznej na polu czy w obejściu gospodarskim jest poważnym błędem agrotechnicznym, gdyż w ten sposób traci się surowiec, z którego mogłaby powstać próchnica kształtująca żyzność gleby. Wypalanie ściernisk, przydroży, nieużytków (obserwowane często wczesną wiosną, a potem bezpośrednio po żniwach aż do późnej jesieni) należy uznać za wykroczenie przeciw równowadze ekologicznej środowiska. Giną wówczas ptaki, które zdążyły założyć gniazda, oraz pożyteczne organizmy, spełniające ważną rolę w zapylaniu roślin uprawnych (trzmiele, pszczoły samotnice), a także w naturalnym ograniczaniu populacji szkodników i czynników chorobotwórczych. Ogień przenosi się często do lasów i zabudowań gospodarskich, wywołując trudne do opanowania pożary, w których giną również ludzie, o czym rokrocznie informują media. Zadymienie spowodowane bezmyślnym rozniecaniem ognia zagraża ponadto bezpieczeństwu na drogach.

Nadwyżki słomy w każdym gospodarstwie mogą być w łatwy sposób zagospodarowane przez jej przyoranie lub zużyte do ogrzewania budynków przez spalanie w specjalnych piecach. Piece takie dostępne są także w Polsce (fot.). Ścierniska należy zaorać niezwłocznie po zbiorach roślin, dzięki czemu mikroorganizmy glebowe rozkładające roślinne resztki pozbiorcze zwiążą mineralne formy azotu, zapobiegając w ten sposób ich wymywaniu w głąb. Wymienione praktyki są przyjazne środowisku.

SŁOMĘ MOŻNA WYKORZYSTYWAĆ JAKO PALIWO W KOTŁOWNIACH

Chemiczne środki ochrony roślin wprowadzone do środowiska podlegają rozpadowi, parowaniu, lub kumulacji. W wyniku tych procesów krążą one w środowisku, skażając je. Niebezpieczna jest toksyczność, brak selektywnego działania oraz łatwość z jaką preparaty używane do ochrony roślin przenikają do organizmów stałocieplnych (głównie przez układ oddechowy i pokarmowy oraz przez skórę i błony śluzowe). Nieostrożnie lub niewłaściwie stosowane mogą wywołać zatrucia. zarówno ostre, jak i przewlekłe. Szczególnie niebezpieczne jest zamgławianie i zadymianie pomieszczeń zamkniętych, gdyż osoba wykonująca takie zabiegi narażona jest na wdychanie powietrza z zawiesiną preparatu.

Dobrą praktyką w ochronie roślin — na co zwraca się uwagę w kodeksie — "jest bezwzględne przestrzeganie wszystkich przepisów prawnych chroniących pracowników wykonujących zabiegi, środowisko oraz konsumentów płodów rolnych przed niekorzystnymi następstwami".