Zwracano uwagę na punkty w projekcie ustawy o nasiennictwie, które przyniosą zasadniczą zmianę w sytuacji polskich firm hodowlanych. Otóż na terytorium państw członkowskich Unii funkcjonuje wspólnotowy katalog odmian roślin rolniczych i warzywnych, dopuszczonych do obrotu w całej UE (art. 2, pkt 1, podpunkt 26). Tak więc, z jednej strony, gdy znajdziemy się w Unii, do takiego katalogu trafią wszystkie zarejestrowane w Polsce odmiany warzyw (także zbóż, buraków cukrowych, ziemniaków, itd.), ale jednocześnie nasz rynek zostanie otwarty dla materiału siewnego kreacji zagranicznych dotychczas niewpisanych do polskiego Rejestru Odmian. Dla 15 gatunków warzyw i 7 gatunków roślin sadowniczych mają być opracowywane (po ich wpisaniu do rejestru) opisowe listy odmian krajowych zawierające informacje o plonach oraz cechach użytkowych tych odmian. Badania (wartości gospodarczej), na których podstawie powstaną takie listy będą prowadzone przez COBORU (art. 24 pkt. 1).

Za taki stan rzeczy obwiniano złą restrukturyzację państwowych przedsiębiorstw hodowli roślin, które — zdaniem kilku dyskutantów — powinny były zostać możliwie wcześnie sprywatyzowane (po 1989 r. stały się spółkami z o.o. ze 100-procentowym udziałem skarbu państwa). Tymczasem proces przekształceń własnościowych został — jak podkreślano — spowolniony lub wręcz zahamowany w 1992 roku (na 14 przedsiębiorstw hodowlano-nasiennych działających w branży warzywnej 6 jest własnością prywatną, a jedno znajduje się w trakcie prywatyzacji, przy czym tylko 3 z nich wywodzą się z dawnych państwowych zakładów). Obecnie prywatyzacja tych firm wymaga zgody Rady Ministrów. Wytykano też brak realizacji, zatwierdzonego przez MRiGŻ w 2000 r., zarysu strategii dla nasiennictwa, którą opracowali eksperci. Profesor Sławomir Podlaski z SGGW stawiał za przykład Węgry i Czechy, gdzie sprywatyzowano narodową hodowlę i — choć odbyło się to w oparciu o kapitał zagraniczny — nie wyeliminowało z tamtejszych rynków odmian rodzimych (obecnie wartość eksportu nasion z Węgier i Czech wynosi, odpowiednio, 65 i 18 mln USD, a polskich — nie przekracza 1 mln USD).

Reprezentujący na posiedzeniu Ministerstwo Rolnictwa i RW sekretarz stanu Jerzy Pilarczyk stwierdził, iż resort nie chce dopuścić, by nasze instytucje hodowlane zamieniły się w centrale nasienne zagranicznych firm, jednak nie uniemożliwia prywatyzacji. Powiedział też, że należałoby wspierać polską hodowlę w pierwszych latach członkostwa w UE i może to się odbywać poprzez finansowanie badań w instytutach podległych ministerstwu (IHAR, ISK, IW). Wspomniał też o klauzuli zawartej w dokumentach negocjacyjnych, która pozwala na wprowadzenie doraźnych instrumentów "obronnych" (np. kontyngenty), gdyby polski rynek został zagrożony nadmierną ilością towaru zagranicznego. Wymaga to jednak zgody odpowiednich władz UE, które opierają się na analizie poziomu konkurencyjności w danej branży na konkretnym rynku***. Zdaniem ministra Pilarczyka podstawą prowadzenia hodowli powinny stać się jednak opłaty hodowlane lub licencyjne. Zapewniał on, że resort jest gotów wspierać działania, które pozwolą, by ściągalność tych opłat była efektywniejsza. Obiecywał przeanalizowanie tej sprawy z przedstawicielami Inspekcji Ochrony Roślin i Nasiennictwa. Poparł też pomysł wspólnych działań marketingowych na naszym rynku na rzecz krajowych odmian.

• brak bezpośrednich dotacji spowoduje całkowitą marginalizację polskiej hodowli
• straciliśmy czas potrzebny na przebudowę i wzmocnienie krajowego sektora nasiennego — zostało zbyt mało czasu, by sytuację udało się uzdrowić