Uprawa papryki w tym sezonie nie była łatwa. Chłodna wiosna sprawiła, że wzrost roślin posadzonych w nieogrzaną glebę często był zahamowany i występowały na nich objawy niedoborów składników pokarmowych, które nie były pobierane przy niskiej temperaturze. Później upalna pogoda w lipcu przyczyniła się do silnego zaatakowania roślin przez wciornastki i przędziorki. Na liściach roślin, na których żerował wciornastek tytoniowiec (Thrips tabaci) czy wciornastek zachodni (Frankliniella occidentalis) widoczne są plamy — żółte na górnej stronie, od spodniej — srebrzyste. Larwy i osobniki dorosłe wciornastków (fot. 1) najczęściej jednak żerują w kwiatach, uszkadzając przy tym młode zawiązki. Przy licznym występowaniu szkodniki te mogą powodować zasychanie i opadanie zawiązków. Początkowe objawy żerowania wciornastków na kwiatach są słabo widoczne. Wyraźne są natomiast ślady na owocach — na wykształconych widać srebrzyste, wklęsłe plamy, później skórka w tych miejscach korkowacieje (fot. 2). Owoce takie często są zdeformowane. Szczególnie narażone na porażenie przez wciornastki są plantacje zlokalizowane w pobliżu upraw roślin cebulowych czy kapustnych, na których szkodniki te występują najliczniej (często wciornastki przenoszą się na uprawy papryki z kapusty wczesnej uprawianej pod osłonami). Bardziej uciążliwy i trudniejszy do zwalczenia jest wciornastek zachodni, który jest odporny na wiele insektycydów. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że producenci nie mają możliwoś­ci zidentyfikowania poszczególnych gatunków wciornastków — jest to możliwe jedynie pod binokularem. Aby zwalczyć wciornastki, niektórzy ogrodnicy przeprowadzili nawet 6 lub 7 zabiegów chemicznych. Szkodniki te są również wektorami bardzo groźnego wirusa brązowej plamistości liści pomidora (TSWV) — porażone nim roś­liny przynoszono w Potworowie do punktu konsultacyjnego MODR-u. Na zawirusowanych owocach widoczne są nekrotyczne lub chlorotyczne pierścienie (fot. 3).

Fot. 1. Larwy wciornastków na spodniej stronie liści i objawy ich żerowania

Fot. 2. Owoc uszkodzony przez wciornastki

Fot. 3. Roślina porażona przez wirusy

Przy porażeniu przez wirusy charakterystyczne jest to, że objawy nie występują na wierzchołkowej, najmłodszej części roś­liny. Dr Władysław Macias z Instytutu Warzywnictwa w czasie spotkania w Potworowie zalecał, aby przed siewem zaprawiać nasiona w roztworze kwasu solnego. W tym celu nasiona należy moczyć w 0,5–1,0% roztworze HCl przynajmniej przez 30 minut (ale nie dłużej niż 3 godziny). Po tym zabiegu nasiona trzeba przepłukać pod bieżącą wodą, wysuszyć i dopiero później wysiewać. Takie moczenie nasion dodatkowo wpływa na przyspieszenie ich kiełkowania. Rośliny z widocznymi objawami porażenia przez wirusy należy jak najszybciej usunąć z uprawy. Na sąsiednich roślinach objawy mogą wystąpić dopiero po trzech tygodniach. Dlatego wszelkie zabiegi pielęgnacyjne czy zbiór owoców z miejsc sąsiadujących z porażonymi roślinami należy wykonywać tak, aby unikać roznoszenia wirusów (infekcja następuje przez wszelkie mechaniczne uszkodzenia roślin).

Wysoka temperatura stwarza także korzystne warunki do porażenia roślin przez przędziorka chmielowca (Tetranychus urticae) lub przędziorka szklarniowca (T. cinnabarinus). Na wierzchołkowych liściach zaatakowanych roślin widoczne są początkowo żółte plamki, a na dolnej stronie — małe (0,5 mm długości) szybko poruszające się pajęczaki. Silnie porażone liście żółkną, a w rozwidleniach łodyg widoczna jest gęsta pajęczyna. Bardzo ważne jest wczesne wykrycie przędziorków w uprawie i rozpoczęcie ich zwalczania. Wybierając środki ochrony roślin warto zwrócić uwagę na zakres ich działania i dobierać takie, które będą niszczyć zarówno jaja, jak i formy dorosłe szkodnika. Akarycydy należy stosować przemiennie, ponieważ przędziorki bardzo szybko się uodporniają.