• 12-636-18-51
  • wydawnictwo@plantpress.pl
ogrodinfo.pl
sad24.pl
warzywa.pl
Numer 07/2001

O NOWOŚCIACH TECHNOLOGICZNYCH...

?w uprawie warzyw gruntowych mówiono 10 maja na konferencji w Instytucie Warzywnictwa.
Nawadnianie brokuła na różnych glebach przedstawiła dr Irena Babik. Przyśpiesza ono plonowanie roślin na wszystkich rodzajach gleb. Plony na nienawadnianych glebach lekkich są mniejsze niż na nienawadnianych torfowych i ciężkich (mada, less). Chcąc uzyskać porównywalną wielkość zbiorów gleby lekkie trzeba nawadniać. Stymulując rozwój róż zabieg ten zwiększa na wszystkich rodzajach gleb częstość występowania pustych przestrzeni w łodygach. Jest to zaburzenie fizjologiczne związane z tempem wzrostu, a równocześnie cecha odmianowa. Brokuły mają większą skłonność do niego, gdy uprawiane są na glebach ciężkich mineralnych, mniejszą — na torfie niskim. Odmiany o wolniejszym tempie wzrostu są odporniejsze na tworzenie się pustych przestrzeni w łodygach, przykładem jest Fiesta F1.
Przydatnością cebuli do uprawy ozimej zajął się dr Kazimierz Felczyński. Cebule do produkcji ozimej są roślinami dnia krótkiego, zgrubienie tworzą przy 12–14-godzinnym dniu. Powinny się charakteryzować: odpornością na mróz i na wybijanie w pędy kwiatostanowe, szybkim wzrostem w okresie wiosennym. O d m i a n y, z którymi prowadzono doświadczenia, to między innymi: Glacier — wczesna, przeznaczona do wczesnych zbiorów na pęczki, ma mocny i sterczący szczypior o żywozielonym kolorze; Wolf F1 — wczesna, odporna na jarowizację i mróz, o cebulach kulistych, okrytych brązową łuską; Swift — średnio wczesna, wytwarza duże cebule, o mocnej, słomkowożółtej łusce, zimuje tylko w łagodne lub śnieżne zimy; Fenrock — średnio wczesna, okrągłe cebule mają jasną łuskę zewnętrzną, wytrzymała na mróz; Labrador — późna, szczypior wysoki, ciemnozielony, bardzo dobry w smaku, cebule kuliste, o miąższu białym, łagodnym w smaku i łusce słomkowożółtej; Czerniakowska — późna, bardzo plenna, o kulistych cebulach i słomkowożółtej łusce, miąższ białokremowy, łagodny w smaku, rośliny równomiernie załamują szczypior. Uprawa ozima pozwala na przyśpieszenie zbiorów cebuli w porównaniu do siewu wiosennego (od 1,5 do 2,5 miesiąca) i do uprawy z dymki (od 1 do 1,5 miesiąca). W y s i e w nasion prowadzi się od 10 do 20 sierpnia, w zależności od odmiany — niektóre na zbyt wczesny reagują wybijaniem w pędy kwiatostanowe. Norma wysiewu wynosi 1–1,2 mln nasion na hektar. Cebulę ozimą można również uprawiać z r o z s a d y, której produkcja trwa około czterech tygodni. Jesienią zalecane jest dwukrotne opryskiwanie zapobiegawcze przeciwko mączniakowi rzekomemu oraz nawożenie azotem w dawce 50–60 kg N/ha. Do pierwszych przymrozków rośliny muszą wytworzyć 3, 4 liście — w takiej fazie zimują. Niekorzystne dla nich jest zimowanie w bardziej zaawansowanej fazie rozwojowej, gdyż wiosną mogą wytworzyć pędy kwiatostanowe. Końcówki szczypioru mogą zamierać podczas mroźnej zimy. Uprawa ta nie jest pozbawiona ryzyka. Przy braku okrywy śnieżnej i temperaturze poniżej –15°C rośliny przemarzają. Aby temu zapobiec, można plantację przykryć włókniną. Kilkucentymetrowa warstwa śniegu zapewnia dobre zimowanie cebuli. Plantacja da wystarczający dochód, gdy zimę przetrwa powyżej 60% cebul. Wiosną dobrze jest lekko wzruszyć zasklepioną glebę — rośliny wznawiają wzrost i szybko nadają się do sprzedaży na pęczki. Wtedy także powtarza się opryskiwanie przeciwko mączniakowi rzekomemu oraz nawozi uprawę azotem (100 kg N/ha) w dwóch dawkach, w odstępie 2–3 tygodni. Średni plon cebul z uprawy ozimej wynosi 29–34 ton z hektara.
Fertygacja w uprawach polowych jest już i u nas opłacalna — przekonywał prof. dr hab. Stanisław Kaniszewski, dyrektor Instytutu Warzywnictwa. Instalacje wykorzystujące tanie elementy z tworzyw sztucznych (np. przewody T-tape) pozwalają nawet na coroczną wymianę linii rozmieszczonych w rzędach roślin. Fertygacja jest dobrym sposobem zmniejszenia strat zarówno wody (paruje mniej niż przy deszczowaniu), jak i nawozów, które zastosowane posypowo mogą przedostawać się do głębszych warstw gleby. W porównaniu z nawożeniem posypowym, przy takich samych dawkach nawozów, fertygacja powoduje wzrost plonowania. Zaleca się płytko przykrywać przewody nawadniające warstwą gleby przed wprowadzeniem na pole roślin uprawnych. Nieprzykrywane są łatwiejsze do usunięcia, lecz w trakcie wegetacji pod wpływem temperatury deformują się, a ptaki poszukujące wody podczas upałów mogą je uszkadzać. Fertygację najlepiej jest przeprowadzać kilkakrotnie w ciągu sezonu, wtedy gdy wymagania pokarmowe roślin są najwyższe. Przewody usuwa się z gleby przed zbiorem roślin.